درباره تفاوت پروتئین و پپتید پروتئین چقدر می دانید؟

1. پپتیدهای پروتئینی را دوباره درک کنید

بسیاری از مردم تصور می کنند که محصولات کلاژن و پپتیدهای کلاژن مشابه هستند. همه آنها از پوست ماهی ، پوست خوک ، استخوان گوشت گاو و استخوان خوک ساخته شده اند. محتوای تغذیه ای مشابه است ، و اثرات عملکردی بسیار متفاوت نیست. با این حال ، از طریق مقایسه افقی چند سازنده و چند محصول ، پپتیدهای کلاژن با وزن مولکولی کمتر از 1000 دالتون ، پپتیدهای کلاژن با وزن مولکولی بیش از 2500 دالتون و محصولات کلاژن با وزن مولکولی 5000 تا 10،000 دالتون اثرات کاملاً متفاوت اطلاعات موجود در اینترنت با صداهای مختلف سرازیر می شود. پس از مرتب سازی مقالات و اطلاعات ، دریافتیم که در حقیقت ، محصولات پپتیدی پروتئینی تولید شده توسط فناوری آنزیم های زیستی اکنون دارای وزن مولکولی کوچکتر و کیفیت بهبود یافته ای هستند که توسط بدن انسان جذب و استفاده می شوند. راه نیز متفاوت است. پس از بیش از 100 سال تلاش غیر قابل توضیح ، افراد به تدریج به نحوه جذب مواد پروتئینی در بدن انسان پی برده اند ، از تئوری هضم و جذب پروتئین سنتی (تئوری جذب اسیدهای آمینه) گرفته تا پپتید پروتئین مولکول کوچک بعدی و تئوری جذب اسیدهای آمینه. بر این اساس ، مردم شروع به کشف ارزش واقعی پپتیدهای پروتئین کردند و این داستان دیگری است.

در سال 1901 ، کوهنهایم و همکاران [3] عصاره مخاط روده را کشف کرد&"erepsin"؛ حاوی پروتئاز ، که ثابت کرد محصولات هضم پروتئین در روده کوچک اسیدهای آمینه هستند ، و سپس پیشنهاد&"نظریه هضم و جذب پروتئین سنتی &" ، یعنی ، پروتئین باید به طور کامل هیدرولیز شود اسیدهای آمینه آزاد (FAA) می توانند توسط روده کوچک جذب شوند. این نظریه سنتی تا سال 1953 ادامه داشت. آگار و همکاران. [4] حمل و نقل دست نخورده Gly-Gly را از طریق اپیتلیوم در روده موش مشاهده کرد ، ثابت کرد که علاوه بر اسیدهای آمینه ، روده می تواند دیگلیسین را نیز کاملا جذب و حمل کند. در سال 1962 ، نیوی و همکاران [5] پیشنهاد کرد که روش دوم جذب هیدرولیزهای پروتئین وجود دارد ، یعنی دیپپتیدها می توانند کاملاً جذب شوند. از آن زمان ، ادیبی و همکاران [2] ، متیوز [1] ، گاردنر و همکاران. [6] همه ثابت کردند که پپتیدهای کوچک می توانند مستقیم جذب شوند. در سال 1983 ، گاناپاتی و همکاران [7] وجود یک سیستم حمل و نقل و جذب پپتید کوچک و Fei و همکاران را توصیف کرده است. [8] با موفقیت پپتید کوچک بردار PepT1 را در سال 1994 کلون کرد ، که ثابت کرد الیگوپپتیدها ، به ویژه پپتیدهای کوچک ، نمی توانند به اسیدهای آمینه آزاد هضم شوند. در عوض ، به طور مستقیم توسط حامل به شکل یک پپتید به داخل سلول منتقل می شود.

با توجه به روند واقعی ، می توان دریافت که در محیط دستگاه گوارش ، زمان اثر و تأثیر انواع پروتئازها می تواند پروتئین موجود در غذا را به اسیدهای آمینه تجزیه کند ، اما نه همه آنها. احتمال هضم و تجزیه غذا بیشتر است. ، احتمال و اثر تماس بیشتر پروتئاز با پپتیدهای پروتئین مولکول کوچک به تدریج ضعیف می شود. بنابراین ، جذب مواد مغذی در روده و معده ما باید با اسیدهای آمینه آزاد و پپتیدهای پروتئین مولکول کوچک وجود داشته باشد. این بهترین انتخاب است. به عنوان یک ارگانیسم بیولوژیکی ، این روش بدون شک انتخاب با کمترین اتلاف انرژی و بالاترین بازده جذب مواد است. روند جذب مستقیم پپتیدهای پروتئین کوچک به سلولهای روده کوچک همچنین شروع یک سری اطلاعات در روده کوچک را تا حدی افزایش می دهد ، سلولهای روده کوچک را برای تسریع بازده جذب هدایت می کند و رشد میکرو فلور روده را تنظیم می کند. از آنجا که برخی از پپتیدهای کوچک مولکولی در خون به بدن می رسند ، متفاوت است. موقعیت مکانی اثرات انتقال اطلاعات و فعالیت عملکردی را ایجاد می کند.

پپتیدهای کوچک پروتئین مولکولی واسطه های هضم نیستند ، بلکه مواد مغذی و موادی فعال هستند که می توانند به طور مستقیم جذب شوند. این فقط تغذیه نیست ، بلکه یک ماده مهم بیولوژیکی نیز است که مورد نیاز بدن انسان است.